اکنون سال شصت هجری است، پنجاه سال پس از مرگ پیغمبر .همه چیز از دست رفته، علی رفته، حسن رفته، ابوذر رفته، عمار رفته؛ در نسل دوم، حجر رفته ویارانش قتل عام شده اند .
ودیگر:
« دار ها بر چیده، خون ها شسته اند »
وافکار واندیشه ها به یاس وظلمت ونابودی وانحراف دچار شده، ظلمت و سکوت وهراس برهمه جا حکومت می کند:

ابو هریره ها و ابو موسی ها و شریح ها وابو درداء ها که در انقلاب اسلام ، در آن عصر درخشان، رجز خوانی ها کرده اند وافتخار ها کسب کرده اند، همه رسوا شده اند و آشکارا به بیعت کفر و ظلم در آمده اند وچهره های صحابی ومجاهد ومهاجر ،سردر آخور بیت المال فرو برده و پهلو بر آورده اند و دست وبازوی جهاد را به دست و بازوی جلاد داده اند و به نشانه ی نیاز وذلت، به دامن یزید آویخته اند، وسایه ی شمشیر سرخ را از خراسان تا دمشق گسترده وقتل عام ها،شکست ها،خیانت هاو فرار ها ویأس های سیاه، بر سراسر امپراتوری ، مرگ ریخته و نفس ها در سینه ها حبس کرده است:
در مـــــزار آبـــــــــاد شــــــهـــــر بــــــی تـــپــــش
آوای جـغـــدی هــم نـــمــی آیــــــــد بــه گـــــوش
دردمــنــدان بــی خـــــــــروش و بــی فـــــغــــــان
خــشــمــنــاکــان بــی فـــغـــان وبــی خـــــروش
........................................
آب هــا از آســــیـــــاب افـــتـــــاده اســــــــت،
دارها بـــر چــــیـــــده، خـــون هـا شـسـتـه اند
جـای رنــج وخـــشــــم وعــصــیــان بــوتـــه ها 
پــشــــکــبـــن هــای پـــلــیــدی رســتــــه اند
........................................
مـــــشـــــت هــای آســــمــــان کـــوب قوی
واشــــده ست وگونه گون رسوا شدهست
یا نــهــان ســـــــیــلــی زنــان ،یــا آشــکــار
کـاسـه ی پـســت گـدایی ها شده ســت .
........................................
خـــــــــشـــــمـــــــــگــــــــــیـــــــــــن مـــــــــا بــــــــی شـــــــــــــرف هـــامـــــــــــــــانـــده ایـــــــــــم !!!
اکنون زمان منتظر یک تن است، همه چیز در انتظار یک فرد است، فردی که تجسم همه ی ارزش هایی است که دارد نابود می شود ومجسمه ی همه ی ایده آل هایی است که بی یاور و بی حامی مانده، ومظهر عقیده وایمانی است که بهترین پاسدارانش به خدمت دشمن رفته اند .
آری ، اکـــنـــــــون در انـــتــــظــــار ایــن اســـت کــه ایــن مـــرد چـــه مــی کــــنــــد ؟
                                                                                          دکتر علی شریعتی (م آ  ج19 ص153)